Dla miłośników militariów z minionej epoki są ciekawostką. Choć nie są ogromne, nie posiadają rozbudowanego systemu podziemnych labiryntów, ani mrocznych tajemnych przejść

Řopík nad Bílou Smědou (Białą Smiedą) w pobliżu góry Jizery

Řopíkom daleko do takich systemów umocnień jak Wał Pomorski, czy Międzyrzecki Rejon Umocniony, albo podziemne fabryki w sowiogórskim kompleksie Riese. A jednak swą ilością i względnie łatwym dostępem zaciekawiają, więc warto się przy nich zatrzymać podczas wędrówek po Jizerských horach.
Pieszczotliwa nazwa řopíky wzięła się od skrótu ŘOP: Ředitelství opevňovacích prací, po polsku Dyrektoriat robót fortyfikacyjnych.

Ich historia sięga lat 30. XX w., kiedy to Republika Czechosłowacka podjęła poważne kroki ku zabezpieczeniu kraju przed hitlerowską III Rzeszą. Pas bunkrów obejmował niemal całe Północne Czechy i rozciągał się od Doliny Łaby na zachodzie, aż po Český Téšín (Czeski Cieszyn) na wschodzie.
Wybudowano wówczas ponad 10 tysięcy (!) lekkich bunkrów przeciwpiechotnych. Znacznym wysiłkiem finansowym i technicznym dla niezbyt zamożnego państwa czechosłowackiego. Tuż przed hitlerowską inwazją, w l. 1936-38 wybudowano jeszcze 830 bunkrów na długości 112 km wewnątrz kraju, tworząc tzw. Pražskou čáre (Praską linię) zabezpieczającą od północy stolicę państwa.

Cały system umocnień bywa nazywany czeską linią Maginota, co podkreśla jego wagę i skalę. Podobnie zresztą jak francuska imienniczka, czeskie bunkry nie odegrały żadnej roli podczas hitlerowsko-polsko-węgierskiej agresji na Czechosłowację. Znaczna część bunkrów po aneksji Sudetów przez Niemcy została zniszczona. Do naszych czasów dochowało się ponad tysiąc obiektów.

Bunkry były budowane w różnych typach, w zależności od przeznaczenia i lokalizacji. Wszystkie oparte na tym samym założeniu: wymiary z reguły nie przekraczały kilku metrów długości i szerokości; ściany żelbetonowe o grubości 120 cm od strony nieprzyjaciela zabezpieczały przed pociskami od 105 do 155 mm. Strop řopíków, przeważnie 80-centymetrowej grubości nie stanowił ochrony przez bombami lotniczymi, jednak z uwagi na rozmiary i liczbę, bunkry te były trudnym celem dla bombardowań.
Kilkuosobowa obsada 5-7 ludzi wyposażona w 1-2 lekkie lub ciężkie karabiny maszynowe, granaty i miotacze granatów przeciwpancernych, miała zadanie powstrzymać natarcie piechoty.
Cała linia obrony teren bardzo trudny — górzysty, zalesiony, z wieloma przeszkodami, więc nie było obawy, iż atak poprowadzą czołgi lub pojazdy opancerzone.

Rozlokowane w miejscach spodziewanego ataku lub przemarszu nieprzyjacielskich wojsk miały zatrzymać agresora

W Karkonoszach w okolicach góry Kotel w grzbiecie Krkonoša, niektóre obiekty są udostępnione do zwiedzania z bogatą informacją.

W Jizerských horach řopíków jest kilkadziesiąt: począwszy od Oldřichovskiego hrebetu, przez górę Jizerę aż do doliny Izery i Harrachova.