Piękno doliny Kwisy na pocztówce z końca XIXw.

Atrakcyjnie położone wśród wzgórz Pogórza Izerskiego na wys. 360-375 m n.p.m, nie musiało długo czekać na "odkrycie" przez turystykę dynamicznie rozwijającą się w Niemczech pod koniec XIX w. Malowniczy przełom Kwisy, rzeka oraz pofalowana okolica stanowiły wystarczający powód by zatrzymać się w Goldentraum choćby na kilka dni. Lecz najbardziej miejscowość zyskała na wybudowaniu w latach 1919-1924 zapory na Kwisie.

Położona o 2 km od miasteczka tama podniosła nie tylko poziom wody ale również walory turystyczne okolicy. Wskutek spiętrzenia wody powstało jezioro retencyjne o rynnowym kształcie ciągnące się przez ok. 8 km od Greiffenberg im Schlesien (Gryfowa Śląskiego) na zachód.

Budynek elektrowni przy tamie tuż po wybudowaniu – lata 20. XX w.

Jezioro zaporowe w latach 20 XX w. Podpis pod widokówką wymienia dane techniczne: długość korony tamy – 150 m, szerokość tamy u podstawy – 29 m, szerokość tamy pod koroną - 5 m, wysokość tamy - 32 m

Kwatery dla letników, 2 gospody oraz schronisko młodzieżowe dla dziewcząt ożywiły senne do tej pory, rolniczo-tkackie miasteczko. Nad brzegiem jeziora powstał młodzieżowy ośrodek wodny (Jugendseehaus), a wokół powstały przystanie i kąpieliska. Między Goldentraum a Greiffenberg uruchomiono kursy łodzi motorowej; pływały stateczki wycieczkowe. Goldentraum stało się turystyczną perełką Doliny Kwisy. Turystów pociągała zwłaszcza specyficzna atmosfera miasteczka ograniczającego się praktycznie tylko do rynku. Niestety okres prosperity przerwała II wojna światowa.

Młodzieżowy ośrodek sportów wodnych - lata 20 XX w.

Seeschänke – restauracja nad brzegiem jeziora. Przy niej przystań dla stateczków spacerowych. Dziś jej miejsce zajmuje ośrodek wypoczynkowy Złoty Sen

Całkowita wymiana ludności spowodowała zapaść. Miejscowość zasiedlona przez przybyszów z Centralnej Polski i wschodnich rubieży II Rzeczpospolitej, trudniących się rolnictwem, straciła prawa miejskie. Ratusz we wsi stał się niepotrzebny, podobnie jak gospody i pokoje dla wczasowiczów. W tamtych trudnych czasach do Złotnik Lubańskich nie przyjeżdżali letnicy.
Dopiero w latach 70 XX w. kiedy Jeziorem Złotnickim zainteresowały się duże zakłady przemysłowe na powrót ożywił się ruch turystyczny w okolicy.

Na brzegach powstały nowe ośrodki wypoczynkowe, kempingi, wypożyczalnie sprzętu wodnego oraz lokale gastronomiczne. Niestety cała baza turystyczna ulokowała się poza obrębem Złotnik.

Ratusz w Złotnikach Lubańskich latem 2008 r. Jak widać stan techniczny nie wymaga komentarza

Stagnacja w dawnym miasteczku trwa do dziś. Poza remontami domów, podjętymi na własną rękę przez ich mieszkańców, nie widać śladów opieki konserwatorskiej. Unikatowy rynek, ratusz popadający w ruinę (pewnie za kilka lat zostanie rozebrany) czy kościół, który dawno nie widział kielni i pędzla – potrzebują pomocy.

Cenną inicjatywą był gminny wniosek o dofinansowanie ze środków UE (złożony w 2005 r.) odbudowy jednej z kamieniczek z przeznaczeniem na remizę, która służy mieszkańcom od grudnia 2006 r.
Niestety pozostający w prywatnych rękach ratusz, chyli się ku upadkowi.

Ginie powoli i systematycznie, kolejna zapomniana perła Dolnego Śląska - Szwajcarii Północy.

Czytasz jedną ze stron artykułu. Przeczytaj także pozostałe: