Nie łatwo być marzycielem. Jeszcze trudniej nie płakać na koniec lata...

Dominik Cybulski

O zaangażowaniu

Zaangażowanie, oddanie — kompletnie niczym są
Gdy drugą stronę dzielą zamknięte drzwi
W bólu duszy, cierpieniu i morzu łez
Ten pełen uczucia, smutny Marzyciel tkwi
Dałby Jej wszystko — wszystkie noce i wszystkie dni
Lecz drzwi Jej serca zamknięte dla Niego już
Dlaczego? Dlaczego? — pyta Marzyciel wciąż
Z drugiej strony, na sercu, osiadł już kurz
A było tak pięknie, cudownie! Uczucia rosły w nich
Przeciwności losu znikały jedna za drugą
Aż tu nagle trzask! Koniec! Nie ma! Zamknięte już!
Powrotu nie będzie, żegnaj, nie jestem twą lubą
I na co to było? Tak starać się jak nikt
Jak straceniec gnać za uczuciem
Poświęcać każdą chwilę, walczyć o Nią z całych sił
By skończyć z miłosnym w sercu zatruciem
Drzwi zabite dechami, tam nadziei nie ma już
A Marzyciel wciąż siedzi, myśli, wspomina ten czas
Dlaczego to się tak skończyło? W czym zawiniłem ja?
Jego duszę zżera postmiłosny kwas
Marzyciel poetą nie jest, to prosty chłop
Jednak serce ma wielkie i pełne ran
Czym sobie na to zasłużył? Co zrobił nie tak?
Dlaczego przez życie musi iść sam?
Nie ma odpowiedzi, nie ma też powrotu
Myśli przerywa głos: Marzycielu — bądź silny, trwaj!
Łatwo ci mówić — pomyślał znów on
Spojrzał przed siebie i odpłynął na górski płaj
Może tam znajdzie szczęście...?

***

Joanna Krajewska

Ro(z)krocznie

A może by tak pod koniec lata
z nim się żegnając, nie musieć płakać?
A może by tak w końcu jesieni
móc ujrzeć przyszłość, czy coś się zmieni?
A może by tak na koniec zimy
przyznać przed sobą, że się boimy?
A może by tak w końcówce wiosny
przybrać na twarzy uśmiech radosny?