Wybór prac dedykowanych Braciom Mniejszym z lat 1985-89, 2000 i 2002 to wystawa Jerzego Jakubowa, która zagości w Artystycznej Galerii Izerskiej już 11 sierpnia o godz. 17

Na wystawę składają się prace, których, jak pisze sam ich twórca, "spinaczem jest odwieczny spór o granice wolności między zwolennikami indeterminizmu a determinizmu, którego artysta, choć filozof, nie jest w stanie definitywnie skompensować". To kompozycje przestrzenno-malarsko-mobilne, rysunki i grafiki.

Streścić w kilku słowach czy nawet zdaniach, kim jest Jerzy Jakubów, zapewne można - ale zdecydowałam się jednak na opowieść nieco dłuższą.

Jerzy Jakubów to artysta plastyk, uprawiający różne dyscypliny sztuki, ale wypowiadający się najchętniej poprzez drzeworyt wzdłużny. Absolwent założonej w XIX w. słynnego Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara w Zakopanem (dziś: Zespół Szkół Plastycznych). Członek wrocławskiego oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków, stypendysta Ministra Kultury i Sztuki. Na swoim koncie ma kilkadziesiąt wystaw w Polsce i na całym świecie oraz liczne nagrody oraz wyróżnienia. Od dzieciństwa związany z jest Kowarami.

To nie przypadek, że wybrał drzeworyt. Drewno było obecne w jego życiu od zawsze, a jak sam mówi na łamach książki "Misterium tożsamości. Jerzego Jakubów droga do gór i ludzi" Lecha L. Przychodzkiego, kocha drewno za to, że już w naturze często bywa skończonym dziełem sztuki. Mimo to - zaskakuje. Jest nieprzewidywalne. Dlatego trzeba je poznać dogłębnie, zapoznać się z każdym kawałkiem. A i to nie gwarantuje efektu, o jakim się myśli. Niespodzianki jednak są wpisane w sam proces tworzenia.

"Mój pradziad konstruował machiny do tłoczenia oleju, dziad był cieślą i kołodziejem, ojciec stolarzem i snycerzem. Mam nadzieję, że synowie chociaż namiastkowo poznają piękno drewna" - zdradza Jakubów.

Drewno to też natura, przyroda, która od dzieciństwa otaczała artystę. Kowarski czy szerzej karkonoski krajobraz na dobre wpisał się w umysł Jerzego Jakubowa. Jest synem repatriantów, dla których Wschód był punktem odniesienia, i za którym tęsknili. Sam jednak przyznaje, że Kowary to jego miejsce. Nie czuje się tu obco. Zna każdy skrawek tutejszej ziemi od dziecka. Z czasem, z biegiem lat, poznaje też coraz więcej historii, zanurza się w fascynującej kulturze okolicy. Nie oswaja jej, bo w końcu nigdy nie była mu obca. Czyni ją coraz bardziej jedyną i własną.

Jerzy Jakubów to wreszcie uczeń Józefa Gielniaka, u którego pobierał nauki w latach 1969-72, kiedy ten mieszkał w sanatorium "Bukowiec". Nie były to lekcje łatwe. Nie zawsze młody Jakubów rozumiał estetykę Gielniaka. Ba! Nie zawsze nawet z chęcią spisywał jego nauki. Te jednak zaowocowały. Po latach okazało się, że m.in. ludowy drzeworyt i w ogóle sztuka ludowa, prosta w formie, o której mówił właśnie Gielniak, są bliskie sercu Jakubowa. Chociaż tę miłość zaszczepiał w nim też skutecznie Władysław Skoczylas.

J. Jakubow zapamiętał najlepiej naukę, aby być wiernym sobie. Z należnym więc szacunkiem dla tych, których na swej drodze twórczej i życiowej spotkał, poszedł własną. Jak mówi: "Nie tworzy się sztuki przez naśladowanie wielkich, lecz przez głębokie patrzenie w siebie".

Dokąd zaprowadziła go ta droga? O tym będziecie się mogli Państwo sami przekonać już 11 sierpnia. Serdecznie zapraszam do Artystyczne Galerii Izerskie na wernisaż. To nie tylko szansa na obcowanie z dziełami karkonoskiego twórcy, ale również z nim samym. To święto, jak każde spotkanie - zarówno artysty, jak i tych wszystkich, którzy do świętowania zechcą dołączyć.

Bądźcie z nami!

Wszystkie cytaty pochodzą z książki "Misterium tożsamości. Jerzego Jakubów droga do gór i ludzi" Lech L. Przychodzki, Jelenia Góra 2007