W normalnych warunkach zimowych na rakietach Śnieżkę zdobywa się tak jak latem - w ok. 30 min. Tyle samo czasu trwa zejście na dół. Tym razem zajęło nam 2 godziny w obie strony

Wyprawa na "szklaną górę" (Śnieżkę) z rakietami śnieżnymi na nogach (fot. P. Osciak)

Pogoda była wymarzona, słoneczko, błękitne niebo, bezwietrznie... niestety to słoneczko operowało na Śnieżce kilka dni wcześniej, popadał nawet deszczyk, który też nieco śniegu roztopił, a nocą temperatura spadła poniżej zera i zamieniła strumyczki w lodowisko, a że szlak jest zazwyczaj najniższym miejscem...

Wędrowały dwie grupy. Z jednego autokaru w sumie w góry poszło 33 osoby, w tym 2 przewodników-instruktorów i praktykantka w grupie "słabszej." Wszyscy na rakietach oczywiście. Ja prowadziłam grupę "silną", a Sławek, jako jedyny mężczyzna w towarzystwie, zaopiekował się grupą "słabszą". Nasze uczestniczki łączy przynależność do jednego z klubów fitness w Görlitz i po raz drugi wybrały się z nami na rakiety śnieżne. Rok temu wędrowaliśmy do Chatki Górzystów.

Trasa nr 1 - grupy silniejszej
Dolna stacja wyciągu - żółty szlak - Strzecha akademicka - niebieski szlak - Spalona Strażnica - czerwony szlak - Dom Śląski - czerwony szlak - Śnieżka - powrót do Domu Śląskiego tą sama drogą - czarny szlak - Kopa - wyciągiem do Karpacza.

Trasa nr 2 - grupy słabszej
Wyciągiem na Kopę - czarny szlak - Dom Śląski - czerwony szlak - Spalona Strażnica - niebieski szlak - Strzecha Akademicka - zimowy szlak - Kopa - zjazd wyciągiem do Karpacza.

Doświadczenia z wycieczki

1. Kursy szkolące instruktorów chodzenia w rakietach śnieżnych są potrzebne (dotychczas jako absolwentka takiego kursu uważałam, że nie). Powinno się uczyć techniki radzenia sobie w rakietach na terenach oblodzonych (mnie nie uczono) - prowadząc kiedyś taki kurs, będę uczyć.

Opracowałam technikę poruszania się po lodzie. Tego trzeba doświadczyć, nie miałam czasu fotografować. Jedno jest pewne, instruktorów trzeba uczyć myślenia i z tego egzaminować, a nie z wydolności (mój egzamin).

2. Czasem uczestnicy grupy liczącej 15 osób idąc w góry myślą tylko o sobie, pozostali ich nie interesują (a myślałam, że to tylko na filmach).

Podczas schodzenia, w miejscach szczególnie trudnych, które trzeba było pokonać sposobem ustaliłam, że każdy następny czeka na kolejnego. Przekazywał w ten sposób metodę przejścia trudnego, oblodzonego i stromego odcinka kolejnemu. Osoba "numer 8" uznała, że skoro ona wie jak iść, to idzie - reszta ją nie obchodzi... Nie mogłam zaczekać w tym miejscu na resztę grupy, bo było za wąsko. Nie mogłam też sama stać i pokazywać jak to przejść, bo dalej były jeszcze 2 takie miejsca, więc jako przewodnik powinnam iść pierwsza... Na szczęście jedna z uczestniczek idąca tuż za mną wróciła się i "przeprowadziła" resztę, po czym zdążyła minąć egoistkę, żeby w następnym miejscu znowu zostać do końca grupy.

3. Kolce rakiet nie zmieniają kształtu i koloru po energicznym wbijaniu w lód (wymaga to jednak wysiłku), nie ulegają uszkodzeniu jak się pokona krótki odcinek kamienistego szlaku bez zdejmowania rakiet. Jednak rakiety to nie raki, więc idąc w wysokie góry powinno się mieć kompletne wyposażenie: rakiety śnieżne i raki.

Wszystkich, którzy jeszcze nie spróbowali frajdy chodzenia w rakietach śnieżnych - zapraszam! Śniegu w górach jeszcze pod dostatkiem.