Cały ten świat pozostał gdzieś daleko

Tomasz Pryll 1960-2017

Szanowni Państwo, Drodzy Przyjaciele
Odszedł Tomasz Pryll – germanista, przewodnik sudecki, tłumacz. Człowiek, który dla Kotliny Jeleniogórskiej i Karkonoszy zrobił wiele dobrego.
Na swoim blogu pt. Nieregularnik Nieperiodyczny, w piątek pod datą 13 stycznia 2017 r. zapisał:

We własnej sprawie

„Dawno już osierociłem tutejsze łamy, nie uzupełniając wpisów, nie znajdując nowych tematów, nie publikując zdjęć, opowiastek i opisów. Zmieniły się priorytety, zmieniły się internetowe zakątki, w których bywam, najpewniej zmieniłem się także i ja. Czynnik ostatni okazał się – zupełnie niespodziewanie – determinującym, a nieobecność na blogu jedynie nieistotnym jego objawem.

Dopadło mnie oto choróbsko ciężkie, niewdzięczne, siejące powszechny strach. Dopadł mnie rak, w wysokim stopniu złośliwy, do tego – zaniedbany, późno wykryty. Zdążył się wygodnie rozgościć w organizmie, łakomie zajął się wprowadzaniem w nim własnych porządków. Objął suwerenne rządy.

Skłamałbym, powołując się na gromy z jasnego nieba, czy gwałtowne spotkanie ze ścianą. Ze względu na genetyczną przeszłość rodzinną, ale też – cóż, nie ukrywam – prowadzony przez lata specyficznytryb życia, podświadomie, a nawet w pełni świadomie konsekwencji takiej nie odrzucałem. Ale także z pewnością jej nie przywoływałem.

Wszystkim Państwu, Czytelnikom i Współautorom (cichym) chcę już teraz podziękować za lata wspólnego wędrowania po literkach, meandrach niemieckich tekstów, po licznych obiektach i miejscach naszego wspaniałego Regionu. Wielu z Państwa w ciepłych rozmowach ze mną wspominało o wizytach na tutejszych łamach. Dziękuję.

A blog na razie niech sobie wisi: może przez przypadek trafi tu jeszcze ktoś, kto z dawno napisanych tekstów wyciśnie dla siebie coś użytecznego. Nie będzie Państwu przeszkadzać, tuszę...?”

(Nieregularnik Nieperiodyczny)

Dziękuję Tomku za to, że byłeś. Dobry, krytyczny, bezkompromisowy, ale zawsze mający głęboko w sercu Góry Olbrzymie, które pokochałeś, jak swoje.

A na koniec przywołuję fragment wiersza ulubionego przez Ciebie karkonoskiego poety, Carla Hauptmanna:

Gdy idę w góry
Znikają troski
A słońce na niebie
Maluje mi zamki.
I nagle cały tamten świat
Pozostał gdzieś daleko.
Gdy idę w góry
Jestem tak wolny

Żegnaj Tomku